Η βαθειά κι απερίγραπτη οδύνη του θανάτου. Η νύχτα. Μας πάει πολύ βαθειά, στην πρώτη αρχή, σε διάφανο βυθό, στο άκτιστο φως. Ίσως, το ταξείδι του ανθρώπου στην πλήρη αντιστροφή. Ένα ταξείδι, μια γέννησις, μια έξοδος απο δεσμά. Mήπως ο σκιώδης εαυτός δραπετεύει απο το πλατωνικό σπήλαιο; Φαντάζομαι πως είναι ένα ταξείδι προς τα πίσω και προς τα εμπρός ταυτόχρονα. Παράξενο; όχι. Υπάρχει το σημείο που όλα συναντώνται. Αυτό της απόλυτης διαφάνειας.
Κι ο έρωτας;

" Ετοιμοθάνατο θέλω του έρωτα το σώμα "

Η συλλογή αποτελείται απο δύο μέρη. Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει 26 ποιήματα και το δεύτερο 17 θρήνους - μοιρολόγια και ασχολείται με το θέμα του θανάτου, ως γεγονότος καταλυτικού, απόλυτου και μυστηριώδους κι ως στοιχείου που ποτέ μα ποτέ δεν θα πάψει να " φλερτάρη " με την ανθρώπινη ψυχή, συγκινώντας, θέλγοντας, ταράζοντας.
Ο έρωτας " μπερδεύεται " και " ερωτοτροπεί " μαζί του, κρυφά ή φανερά.
Εναγκαλίζεται το θάνατο, ως αντίπαλο δέος, ως μελέτη του, ως υπόσχεσις κι ως ελπίς, ως δύναμις, πότε υπέρτερη και πότε υποτακτική.
Αν τα ποιήματα αυτής της συλλογής είχαν χρώμα, αυτό θα ήταν το μαύρο και το κόκκινο. Ακόμα κι εκεί όπου ίσως κανείς διαισθάνεται το λευκό, το χρώμα στην πραγματικότητα είναι μαύρο και κόκκινο. Του έρωτα και του θανάτου.
Είναι ποιήματα έμμετρα και προσεγγίζουν το θέμα θάνατος, όπως εγώ διαισθάνομαι, με τρόπο " ερωτικό ". Τα δε μοιρολόγια, είναι εις την ουσία δημοτικά τραγούδια, δηλωτικά της προσπάθειας του ανθρώπου να ορθώση ανάστημα και να " αντέξη " την αναπόφευκτη μοίρα του αφανισμού και της απώλειας αλλά και να εκφράση την ανάγκη του να τιμήση τον νεκρό του.


Η συγγραφέας
Σοφία Πόταρη